Tom Barman(dEUS) op Keukengeheim
Tom Barman(dEUS) op Keukengeheim 
Hallo mensen,
Vandaag het verhaal van Tom Barman over de ovenschotel van zijn moeder,dit staat ook op mijn website(www.keukengeheim.com) waar ik de hele dag online ben om jullie gratis culinair advies te verstrekken.
TOM BARMAN VERTELT:
Ik heb nog nooit van mijn leven gekookt maar ik denk dat ik het goed zou kunnen.
Een boude uitspraak, ik weet het, want ik kan het zelfs niet bewijzen.
Want ik kook nooit.
Mijn crocque monsieur is vrij bekend hier in de stationsbuurt, een uitstekende versier-truk ook, maar om dat nu koken ten noemen? Nee, de enige kunde die daarbij komt kijken is het dichthouden van de klep van mijn 24-jaar oude Tefal Croque-machien. Ik ben dat grendeltje namelijk kwijt en om de croque goed bruin te krijgen moet je wel degelijk genoeg druk op het deksel uitoefenen. Hebben hier voor in het verleden gediend:
-
Een doos vol oude cd’s met daarop een vaas.
-
Een metalen vuilbak.
-
De Dikke Vandaele (delen A-J en I-R volstaan)
-
Een pan met daarin uiteenlopende, eerder zware objecten.
Ja ik heb een pan maar die gebruik ik dus enkel als gewicht.
Of om een zacht gekookt eitje te bereiden.
Van mijn moeder geleerd.
Zij is één van die op de zenuwen werkende mensen die het minst graag dòen wat ze het beste kùnnen. Haar houding tegenover haar fenomale kooktalent is van een ongebreidelde nonchalantie: ze kookt NIET graag. Ze verfoeit het, kijkt er op neer, verwaarloost het en gaat liever op restaurant. Als ze het toch nog eens doet dan gaat het telkens gepaard met een gesteun en een gezucht van heb je me daar, om vervolgens de goddelijkste bereiding naar de tafel te SMIJTEN.
Ik overdrijf een beetje, maar mijn moeder ook.
Zij is de Kim Clijsters van de keuken: er zijn voor haar , net zoals voor Kim, belangrijkere dingen in het leven.
Eén van haar meesterwerken,( haar eigen US-Open), ik heb haar er net over gebeld, het heeft geen naam, is het volgende:
Untitled # 1: Rauwe witloof
Rauwe gesneden aardappelen
Stukjes hesp
Room
Dit in 4 lagen in een bakpan.
Een uur in de oven.
De hemel.
Een tijdje geleden was het weer zover maar er scheelde iets aan. De aardapelen waren nog te hard. Iets met de oven.
Ik zeg:” Damn, moeder, ge kunt het niet meer. Ge zijt het kwijt”
“Eindelijk.” Antwoordde ze.
Het was maar een dipje. Een hoogtepunt qua laagtepunt. Een off-day in een smetteloze doch ongewilde carièrre.
Diezelfde avond zijn we nog op restaurant gegaan.
Ik ga heel graag op restaurant al besef ik dat dat hetzelfde klinkt als iemand zonder rijbewijs die heel graag met de trein reist: Ik heb niet veel keuze.
Nu ik het over treinen heb, we hebben op onze laatste tournee gedineerd op de –Express-trein tussen Moskou en St-Petersburg. Pannekoeken met caviar of wat dacht u. De obers waren de max al was het maar voor hun overontwikkeld evenwichtsgevoel.
Er zijn verschillende dingen waar ik me op restaurant ontzettend aan kan storen:
-
Zogeheten ‘lounge-muziek’
-
De geur van parfum
-
Te weinig/te veel pauze tussen voor -en hoofdgerecht.
-
Aubergines
Ook patserige, lange namen van gerechten nemen al mijn enthousiasme vroegtijdig weg. Onlaatst was iemand een kwartier bezig met het opsommen van de suggesties.
Net zoals ‘Fusion’ in de muziek zowat de afschuwelijkste stroming is, heb ik ook geen nood aan Jazz-Rock op mijn bord. Doe gewoon gewoon. Ik doe thuis ook geen mozzarella bij m’n cornflakes, hoor
Mijn favoriete restaurant in Antwerpen hou ik voor mezelf.
Zoek het zelf maar uit.
Groet
Tom
Keukengeheim 
Plaats een reactie